— No cóż, panno Hunter, o ile pani się już zdecydowała, kwestia jest rozstrzygnięta — rzekł Holmes z uśmiechem.

Dziecko zaczęło piszczeć z niezadowolenia, a Klara roześmiała się i przytuliła je do siebie. Bryce wycofał się dyskretnie, wyszedł z domu, wsiadł do auta i odjechał. Coś mu mówiło, że nie powinien do końca ufać Klarze, jednak widok przy basenie sprawił, iż uwierzył, że ta dziewczyna na pewno nie skrzywdzi jego córeczki. Od tej myśli jednak wcale nie zrobiło mu się lżej na duchu.
Gloria wie.
— Ma pan rację, proszę pana, tak się to stało.
Gdyby wcześniej wrócił do domu, matka by nie zginęła. To on ponosi winę za jej śmierć.
Stłumił narastający w piersiach krzyk.
- Przyniosłyśmy własne jedzenie - Hope wskazała na małe pojemniki. - Zawsze zabieramy je do parku, by mieć wszystko pod ręką, gdy dzieci zgłodnieją.
Hope odwróciła twarz w obawie, by nie wyczytał z jej rysów, co czuje, by nie odgadł, jak bardzo jest zrozpaczona. Philip przysiadł na krawędzi łóżka.
- Najpierw trzeba spłukać pianę z główki. Bryce podał dziecko Klarze,
Westchnęła cicho i sięgnęła po filiżankę. Nie mogła sobie przypomnieć, ile razy
— Ależ nie — sprzeciwił się Tom. — Dzieci mogą z nią
- Okropny. A jak minął dzień z harpiami?
17
mieszkać w Londynie. Zbyt wielu ludzi jej tu nie chciało. Przyjęcie nazwiska wpływowego
Zatrzymała się i obrzuciła wzrokiem okazałą rezydencję, stojącą na końcu krótkiego

podobna sytuacja jeszcze kiedyś się powtórzy.
podsuwali smakołyków.
terierowi psi smakołyk. - Wszystkiego dobrego, panno Gallant.
Akademii Panny Grenville.
- Auu, do diaska! - zaklął Lucien i wymierzył jej klapsa.
przygotować, bo drzwi twojej sypialni spotkała drobna przygoda.
- Kuzynie Lucienie? - Rose patrzyła na niego z niepokojem.
- Alexandra jest w Londynie.
całą rozmowę.
ruszył do wyjścia. W progu się zatrzymał. - Omal nie zapomniałem. - Wyjął z kieszeni
Jego język nie ustawał w intensywnych pieszczotach, więc zagryzła wargi, by nie krzyczeć z rozkoszy, co mogłoby zwrócić uwagę służby hotelowej. Przez chwilę dziwiła się, że mogła pozwolić na to zupełnie obcemu człowiekowi. Po chwili jednak przestała myśleć o czymkolwiek. Bryce okazał się wymarzonym kochankiem. Kiedy uniósł jej nogę i oparł na swoim ramieniu, poddała się rozkoszy. Osunęła się na podłogę, by znaleźć się między jego udami.
guwernantka. - To oni powinni się cieszyć, że raczyłaś im poświęcić chwilę czasu.
- Bez Virgila.
- Wieści szybko się rozchodzą. Tak. I co z tego?
Życie bez poczucia humoru, którego nie brakowało Alexandrze i jemu, musiało być